View article

Više od četvrt veka prošlo je od uvođenja višepartijskog sistema i prvih višepartijskih izbora koji su u Srbiji održani 1990. godine. Od tada do danas traje tranzicija srpskog društva u demokratiju i tržišnu privredu, koja je sa sobom donela brojne socijalne, političke i ekonomske potrese. Građani su tokom devedesetih godina XX veka na delu videli pre demokratiju de jure nego de facto. Sistem koji je bio višepartijski, ali je imao sve elemente autoritarnototalitarnog uređenja (Goati, 2002), zemlju je doveo na rub ekonomske propasti, s nezapamćenom inflacijom, masovnim osiromašenjem građana i odsustvom osnovnih životnih namirnica; doveo je do građanskih ratova, masovnog egzodusa (uglavnom visokoobrazovanih slojeva) stanovništva, sankcija Ujedinjenih nacija, izolacije i bombardovanja zemlje od strane NATO alijanse; političke neistomišljenike je zastrašivao, proganjao i ubijao, izbore lažirao, ljudska prava i slobode kršio, a nezavisne medije gasio.

Takozvane „demokratske promene “5. oktobra 2000. godine sa sobom su donele novi (ili prvi?) pokušaj demokratizacije društva. Srbija je, barem sudeći prema relevantnim podacima koje daje Freedom House, iz statusa „neslobodne “zemlje tokom devedesetih godina XX veka prešla u status „delimično slobodne “(2001. godine), a potom i „slobodne “(2002. godine), što ukazuje na ustanovljenje relativno pouzdanih institucionalnih garancija građanskih i političkih prava i sloboda. Otvaranje zemlje vodilo je i delimičnom otklanjanju ekonomske katastrofe iz devedesetih godina i poboljšanju životnog standarda, ali je usledio novi talas ekonomskih potresa obojenih sumnjivim