View article

De atmosferische depositie van stikstofverbindingen is in Nederland al decennialang ernstig verhoogd. De piekjaren waren in de jaren tachtig tot begin jaren negentig van de vorige eeuw. Sindsdien is de stikstofdepositie gedaald, maar na 2003 is deze daling tot stilstand gekomen. De depositie is met name hoog in het zand-en hoogveenlandschap en relatief laag in de duinen. Dit alles betekent dat de stikstofdepositie in Nederland al vier tot vijf decennia sterk verhoogd is: zo werd in 2018 op 75% van het totale oppervlak van 30 (sub) habitattypen in de Nederlandse Natura 2000-gebieden de KDW (kritische depositiewaarde) overschreden. Deze langdurige overschrijding van de KDW heeft geleid tot een ernstige aantasting van de structuur en het functioneren van Natura 2000-habitats, maar ook van buiten Natura 2000-gebieden gelegen stikstofgevoelige natuur. De effecten van deze decennialange overmaat aan stikstof op de bodem, planten en fauna zijn complex. Vooral de cumulatieve gevolgen van vermesting, al of niet in combinatie met versterkte verzuring en negatieve effecten van ammonium (ammoniak), zijn doorslaggevend voor de afname van de biodiversiteit. Dit betekent dat op voorheen (matig) voedselarme bodems en/of op verzuringgevoelige gronden de negatieve effecten het meest ernstig zijn. Herstelmaatregelen in deze gedegradeerde ecosystemen zijn, in combinatie met het (snel!) verminderen van de sterk verhoogde toevoer van stikstofverbindingen uit de lucht, van groot belang voor het behoud van de biodiversiteit. Doel van dit rapport was om een up-to-date overzicht te presenteren van de herstelbaarheid van 26 voor …